بی اختیاری مدفوع چیست؟
بی اختیاری مدفوع ناتوانی در کنترل حرکات روده است. این امر منجر به نشت مدفوع از راست روده در زمان های غیرمنتظره می شود. این بیماری بیشتر در خانمها و افراد مسن از هر دو جنس دیده می شود.
بسیاری از افرادی که بی اختیاری مدفوع دارند ، از گفتگو با پزشک در مورد این مشکل شرم دارند. آنها فکر می کنند هیچ چیز نمی تواند به آنها کمک کند. با این حال ، بسیاری از درمان های موثر برای بی اختیاری مدفوع در دسترس است.
علائم بی اختیاری مدفوع
علائم بی اختیاری مدفوع ممکن است خفیف (رگه ها یا لکه های مدفوع نشت شده در لباس زیر) تا شدیدتر باشد (عدم توانایی کنترل حرکات روده).
چه عواملی باعث بی اختیاری مدفوع می شوند؟
عملکرد روده توسط 3 چیز کنترل می شود: فشار اسفنکتر مقعدی ، احساس مقعد و ظرفیت ذخیره سازی مقعد. اسفنکتر مقعد عضله ای است که برای جلوگیری از خروج مدفوع از راست روده منقبض می شود. این عضله در کنترل مدفوع حیاتی است. احساس مقعدی به فرد می گوید که مدفوع در راست روده است و وقت آن است که به دستشویی برود. پس از اینکه فرد از وجود مدفوع مطلع شد ، مقعد می تواند کشیده شده و مدفوع را نگه دارد. این ظرفیت ذخیره مقعدی است.
فرد همچنین باید به اندازه کافی هوشیار باشد تا احساس مقعد را متوجه شود و در این زمینه کاری انجام دهد. او همچنین باید بتواند به توالت برود. اگر مشکلی در هر یک از این عوامل وجود داشته باشد ، در این صورت بی اختیاری مدفوع می تواند رخ دهد.
آسیب عضلانی در بیشتر موارد بی اختیاری مدفوع دخیل است. برای برخی از افراد ، این آسیب معمولاً در هنگام زایمان اتفاق می افتد. به خصوص این احتمال وجود دارد که در زایمان های دشواری که از برش استفاده می شود ، این اتفاق بیفتد. آسیب های عضلانی همچنین می تواند در حین جراحی مقعد مانند جراحی بواسیر رخ دهد. همچنین ممکن است در افرادی که بیماری التهابی روده یا آبسه اطراف مقعد دارند رخ دهد.
افراد اغلب می توانند ضعف عضلانی را جبران کنند. به طور معمول ، بی اختیاری وقتی در زندگی ایجاد می شود که عضلات ضعیف می شوند و ساختارهای پشتیبانی کننده در لگن شل می شوند.
آسیب به اعصابی که عضله مقعدی را کنترل می کنند یا احساس مقعد را تنظیم می کنند نیز یکی از دلایل اصلی بی اختیاری مدفوع است. آسیب عصبی می تواند در شرایط زیر رخ دهد:
بی اختیاری مدفوع همچنین ممکن است به دلیل کاهش کشش مقعد باشد. این مشکل، زمان بین احساس مدفوع و نیاز فوری به دفع مدفوع را کوتاه می کند. جراحی یا آسیب ناشی از پرتودرمانی می تواند باعث اسکار و سفتی مقعد شود. بیماری التهابی روده همچنین می تواند باعث کاهش کشش راست روده شود.
از آنجا که کنترل اسهال دشوارتر از مدفوع سفت است ، این حالت یک فشار اضافی است که می تواند منجر به بی اختیاری مدفوع شود.
بی اختیاری مدفوع چگونه تشخیص داده می شود؟
همراه با معاینه جسمی ، پزشک ممکن است بخواهد آزمایش های دیگری مانند اندازه گیری فشار مقعد و راست روده را نیز انجام دهد. در این روش، فشار مقعدی ، کشش مقعدی و احساس مقعد را آزمایش می کنند. این آزمایشات می تواند علت بی اختیاری شما را مشخص کند.
آیا می توان از بی اختیاری مدفوع پیشگیری یا جلوگیری کرد؟
حتی اگر بتوانید خطر بی اختیاری مدفوع را کاهش دهید ، اما همیشه نمی توانید از آن جلوگیری کنید. به این دلیل است که بدون تقصیر شما ممکن است عضلات مقعد آسیب ببینند. این ماهیچه ها علی رغم تمام تلاش شما برای تقویت آنها ، به مرور زمان ضعیف می شوند.
درمان بی اختیاری مدفوع
خوشبختانه ، درمان موثر برای بی اختیاری مدفوع در دسترس است ، بنابراین مهم است که در این باره با پزشک خود صحبت کنید. تلاش برای خود درمانی معمولاً ناموفق است.
درمان بی اختیاری مدفوع متفاوت است و به علت مشکل شما بستگی دارد. پزشک شما ممکن است یک یا چند روش درمانی زیر را توصیه کند:
زندگی با بی اختیاری مدفوع
زندگی با بی اختیاری مدفوع ، صرف نظر از سن شما می تواند از نظر اجتماعی و احساسی چالش برانگیز باشد. اجازه ندهید شما را منزوی کند. بهتر است خجالت نکشید و در این باره با دکتر خود صحبت کنید. این یک بیماری بسیار قابل درمان است. پزشک می تواند بهترین روش درمانی را برای شما توصیه کند.
اگر یک برنامه درمانی به طور کامل بی اختیاری مدفوع شما را حل نمی کند ، روشه های زیادی وجود دارد که می توانند به شما کمک کنند تا با احتیاط این مشکل را پنهان کنید همچون لباس زیر یکبار مصرف و همچنین پوشک هایی است که برای نشت جزئی روده استفاده می شود.
سوالاتی که می توانید از پزشک خود بپرسید
شقاق مقعدی چیست؟
شقاق مقعدی ترک یا پارگی در لایه نازک و نرم راست روده تحتانی است. این یک بیماری شایع است. گاهی اوقات افراد شقاق مقعدی را با بواسیر اشتباه می گیرند.
علائم شقاق مقعدی
شایعترین علامت شقاق مقعدی ، درد تیز در مقعد و اطراف آن است. شقاق مقعدی اغلب باعث حرکات روده ای دردناک و خونریزی می شود. همچنین ممکن است در هنگام شستشوی مدفوع، خون مشاهده شود. شقاق ممکن است باعث خارش در ناحیه مقعد شود.
چه عواملی باعث ایجاد شقاق مقعدی می شود؟
شقاق های مقعدی معمولاً در اثر کشیدگی هنگام دفع است که باعث آسیب به مجرا می شود. همچنین می تواند ناشی از اسهال مکرر ، هنگامی که جریان خون در منطقه کاهش می یابد (در بزرگسالان مسن) ، پس از زایمان یا در افراد مبتلا به بیماری کرون باشد.
شقاق مقعدی چگونه تشخیص داده می شود؟
پزشک معاینه مقعدی را انجام می دهد. معمولاً معاینه برای دیدن شقاق لازم است. ممکن است پزشک مجبور باشد با دستکش شده داخل مجرای مقعد را معاینه کند.
آیا می توان از شقاق مقعدی پیشگیری یا جلوگیری کرد؟
منظم نگه داشتن حرکات روده و جلوگیری از یبوست می تواند به کاهش احتمال بروز شقاق مقعدی کمک کند. میوه ها ، سبزیجات و غلات سبوس دار بیشتری را به رژیم خود اضافه کنید تا فیبر کافی دریافت کنید. مایعات زیادی بنوشید و هر روز مقداری ورزش کنید تا به حرکت دستگاه گوارش شما کمک کند.
درمان شقاق مقعدی
تقریباً نیمی از شقاق ها به خودی خود بهبود می یابند و به هیچ وجه نیازی به درمان ندارند. اگر شقاق به خودی خود بهبود نیابد ، سایر درمان ها شامل کرم های تجویزی مانند نیترات ها یا مسدود کننده های کانال کلسیم ممکن است لازم باشد. حتی ممکن است به تزریق بوتاکس در عضله مقعد (که اسفنکتر مقعدی نامیده می شود) نیاز داشته باشید. از جراحی جزئی برای شل کردن عضله مقعد می توان به عنوان آخرین چاره استفاده کرد.
زندگی با شقاق های مقعدی
پزشک شما ممکن است نرم کننده های مدفوع را برای راحتی شما در هنگام رفتن به دستشویی و بهبود شقاق تجویز کند. کرم بی حسی همچنین می تواند حرکات روده را کمتر دردناک کند. ژل نرم کننده ، اکسید روی و کرم 1٪ هیدروکورتیزون می توانند به آرامش منطقه کمک کنند.
نشستن در لگن آب گرم می تواند به بهبود شقاق کمک کرده و حال شما را بهتر کنند. لگن را با آب ولرم کافی پر کنید تا باسن شما را بپوشاند. از صابون یا شامپو یا هر محصول دیگری استفاده نکنید ، مگر اینکه توسط پزشک تجویز شده باشد. این روش را تا 3 بار در روز و هر بار حدود 10 دقیقه تکرار کنید.
افرادی که یک بار دچار شقاق می شوند بیشتر در آینده دچار این مشکل می شوند ، بنابراین مهم است که مدفوع منظم داشته باشید. اگر در گذشته شقاق داشته اید ، ممکن است فکر کنید که مدفوع خود را نگه دارید تا از درد عبور آن جلوگیری کنید. اما این ایده خوبی نیست و می تواند باعث دفع مدفوع سخت و دشوار شود ، که شقاق را بدتر می کند. با یک رژیم غذایی سرشار از فیبر ادامه دهید و مقدار زیادی مایعات بنوشید تا به دفع مدفوع کمک کند.
سوالاتی برای دکتر شما
چگونه می توانم فیبر بیشتری به رژیم غذایی خود اضافه کنم؟
آیا باید از مکمل های فیبر استفاده کنم؟
آیا باید از ملین استفاده کنم؟
توصیه می کنید در حالی که شقاق دارم از چه دارویی استفاده می کنم؟
بیماری های معمول آنورکتال شامل بواسیر ، خارش اطراف مقعد ، شقاق مقعدی ، درد عملکردی مقعد ، آبسه پری آنال ، کوندیلوما ، افتادگی رکتوم و بی اختیاری مدفوع است.
اگرچه این بیماری ها خوش خیم هستند ، ولی علائم می توانند شبیه علائم سرطان باشند ، بنابراین در تشخیص افتراقی باید بدخیمی را در نظر گرفت.
سابقه و معاینه ، از جمله آنوسکوپی ، معمولاً برای تشخیص این شرایط کافی است ، اگرچه در برخی شرایط آزمایشات اضافی لازم است.
درمان اصلی بواسیر مکمل فیبر غذایی است.
بیمارانی که بهبود نمی یابند و کسانی که بواسیر بزرگ درجه بالایی دارند باید برای جراحی ارجاع شوند.
باید بواسیر خارجی حاد ترومبوزه جراحی شود.
خارش اطراف مقعد باید با اقدامات بهداشتی ، نرم کننده های محافظ و کورتیکواستروئیدهای موضعی با دوز کم درمان شود.
کرم کپسایسین و پماد تاکرولیموس برای موارد مقاوم به درمان موثر هستند.
درمان شقاق حاد مقعد همراه با درد و خونریزی شامل مصرف کافی مایعات و فیبر است.
شقاق مزمن مقعد باید با استفاده از نیترات موضعی یا مسدود کننده های کانال کلسیم ، با جراحی برای بیمارانی که به مدیریت پزشکی پاسخ نمی دهند ، درمان شود.
بیماران مبتلا به درد مقعدی عملکردی باید با حمام گرم ، مکمل فیبر و بازخورد زیستی درمان شوند.
بیماران مبتلا به آبسه های اطراف مقعدی که اسفنکتر را درگیر نمی کنند باید تحت عمل تخلیه سرپایی قرار بگیرند.
بیمارانی که دارای آبسه گسترده تر یا فیستول احتمالی هستند باید برای جراحی ارجاع شوند.
کوندیلوماتا را می توان با داروهای موضعی ، برش یا تخریب کنترل کرد.
بیماران مبتلا به افتادگی رکتوم باید برای ارزیابی جراحی ارجاع شوند.
بیوفیدبک یک درمان خط اول برای بی اختیاری مدفوع است ، اما در صورت بروز اسهال عوامل ضد اسهالی مفید هستند و در صورت وجود عدم تأثیر ، ممکن است از فیبر و ملین استفاده شود.
کولوستومی می تواند به بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به بی اختیاری مدفوع شدید کمک کند.
اقدامات غیر جراحی متداول برای درمان بواسیر
توصیه های کاربردی کلیدی
سطح شواهد
لنفوم چیست؟
لنفوم سرطانی است که غدد لنفاوی شما را درگیر می کند. گره های لنفاوی برجستگی های کوچکی به شکل لوبیا در زیر پوست هستند. آنها به طور معمول در سراسر بدن شما ، از جمله گردن ، زیر بغل و کشاله ران ، یافت می شوند. گره های لنفاوی به بدن شما کمک می کنند تا با بیماری مقابله کند. انواع مختلفی از لنفوم وجود دارد که معمولاً به عنوان لنفوم غیر هوچکین یا لنفوم هوچکین طبقه بندی می شوند.
چه کسانی به لنفوم مبتلا می شوند؟
هرکسی می تواند به آن مبتلا شود ، اما این بیماری در بزرگسالان جوان (20 تا 30 سال) و افراد بالای 60 سال بیشتر دیده می شود. مردان در معرض خطر بیشتری هستند. بیمارانی که از هر دو جنس سیگار می کشند یا چاق هستند نیز بیشتر مبتلا می شوند.
به دنبال چه علائمی باشم؟
لنفوم معمولاً باعث تورم غدد لنفاوی می شود. گردن و زیر بغل اغلب درگیر می شوند. ممکن است در این مناطق برجستگی بزرگتر از حد نرمال مشاهده کنید. لمس نواحی ممکن است دردناک باشد ، اما همیشه چنین نیست. همچنین ممکن است احساس خستگی کنید، تعریق غیرقابل توجیهی در شب داشته باشید (به عنوان مثال، ملافه ها و لباس های شما هنگام خواب شبانه خیس شود)، یا کاهش وزن بدون دلیل داشته باشید.
از کجا بفهمم لنفوم دارم؟
اگر پزشک شما به لنفوم مشکوک باشد، ممکن است آزمایش خون یا مطالعات تصویربرداری را تجویز کند. پزشکان ممکن است نمونه کوچکی از غدد لنفاوی متورم را گرفته و زیر میکروسکوپ به آن نگاه کنند. به این عمل بیوپسی یا نمونه برداری می گویند.
چگونه درمان می شود؟
این بستگی به نوع سلولهایی دارد که پزشک در طی آزمایش پیدا می کند. تقریباً همیشه ، در درمان از داروهای داخل وریدی به نام شیمی درمانی و پرتودرمانی استفاده می شود. در پرتودرمانی، از دستگاهی برای کمک به تخریب سلول های سرطانی استفاده می شود.
آیا قابل درمان است؟
لنفوم به طور موثری قابل درمان است. هفت نفر از هر 10 نفر مبتلا به لنفوم غیر هوچکین و چهار نفر از هر پنج نفر مبتلا به لنفوم هوچکین پنج سال پس از تشخیص زنده هستند.
آیا بعد از بهبودی هنوز لازم است به پزشک مراجعه کنم؟
بله. این بیماری ممکن است حتی پس از بهبودی دوباره برگردد. همچنین داروهای شیمی درمانی و اشعه های پرتودرمانی می توانند عوارض جانبی ناخواسته ای داشته باشند. برای کمک به نظارت بر سلامتی خود مرتباً به پزشک مراجعه کنید.
از کجا می توانم اطلاعات بیشتری پیدا کنم؟
از پزشک معالج تان بپرسید
لنفوم گروهی از نئوپلاسم های بدخیم لنفوسیت ها با بیش از 90 زیرگروه است.
به طور سنتی به دو دسته لنفوم غیر هوچکین یا هاچکین طبقه بندی می شود.
سالانه تعداد قابل توجهی بیمار جدید با لنفوم تشخیص داده می شوند.
هرگونه استفاده از دخانیات و چاقی از عوامل خطر قابل اصلاح هستند و علل ژنتیکی ، عفونی و التهابی نیز در آن نقش دارند.
لنفوم معمولاً به صورت آدنوپاتی بدون درد همراه با علائم سیستمیک تب ، کاهش وزن غیر قابل توجیه و تعریق شبانه در مراحل پیشرفته تر بیماری ظاهر می شود.
نمونه برداری از غدد لنفاوی روش تشخیص ارجح است.
سیستم طبقه بندی لوگانو (Lugano) شامل علائم و میزان گسترش بیماری است که در توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) / توموگرافی کامپیوتری (CT) مرحله لنفوم تشخیص داده می شود، که سپس برای تعیین درمان استفاده می شود.
برنامه های درمانی شیمی درمانی بین زیرگروههای اصلی لنفوم متفاوت است.
لنفوم غیر هوچکین با سیکلوفسفامید ، دوکسوروبیسین ، وین کریستین و پردنیزون (CHOP) با یا بدون ریتوکسیماب(R-CHOP)، بنداموستین و لنالیدومید درمان می شود.
لنفوم هوچکین با شیمی درمانی ترکیبی با دوکسوروبیسین ، بلئومایسین ، وینبلاستین و داکاربازین (ABVD)، یک رژیم شیمی درمانی متشکل از مکلوراتامین ، دوکسوروبیسین ، وینبلاستین ، وین کریستین ، بلوئومایسین ، اتوپوزید و پردنیزولون (Stanford-V)، یا بلوئومایسین، اتوپوزید، دوکسوروبیسین ، سیکلوفسفامید ، وین کریستین ، پروکاربازین و پردنیزون) با رادیوتراپی (BEACOPP) درمان می شود.
عوارض پس از شیمی درمانی شامل نوروپاتی ، سمیت قلبی و سرطان های ثانویه مانند ریه و پستان است و باید در روند تصمیم گیری مشترک برای انتخاب رژیم درمانی در نظر گرفته شود.
پس از دستیابی به بهبودی، به بیماران توصیه می شود که علاوه بر غربالگری های مناسب سن، از نظر عوارض و عود بیماری نیز پیگیری شوند.
بیماران باید حداقل هشت هفته بعد واکسن کونژوگه پنوموکوک 13 ظرفیتی و به دنبال آن واکسن 23 ظرفیتی پنوموکوک را با دیگر واکسن های متناسب با سن دریافت کنند، زیرا لنفوم یک بیماری سرکوب کننده سیستم ایمنی است. تماس های خانگی نیز باید متناسب با ایمنی حاصل از واکسیناسیون آنها باشد.
توصیه های کاربردی کلیدی
سطح شواهد