سرگیجه یک بیماری شایع اما اغلب از نظر تشخیصی دشوار است.
پزشکان برای رسیدن به تشخیص افتراقی باید بر زمان وقوع وقایع و محرک‌های سرگیجه تمرکز کنند، زیرا دریافت گزارش‌های با کیفیت از علائم بیماران دشوار است.
تشخیص افتراقی گسترده است و شامل علل محیطی و مرکزی است.
علل محیطی می توانند عوارض قابل توجهی ایجاد کنند، اما به طور کلی کمتر نگران کننده هستند، در حالی که علل مرکزی فوریت بیشتری دارند.
معاینه فیزیکی ممکن است شامل اندازه گیری فشار خون ارتواستاتیک، معاینه کامل قلبی و عصبی، ارزیابی نیستاگموس، و بعضی از مانورهای معاینه عصبی باشد.
آزمایش و تصویربرداری معمولاً مورد نیاز نیست اما می تواند مفید باشد.
درمان سرگیجه به علت ایجاد علائم بستگی دارد.
روش های جابجایی کانالیت (به عنوان مثال، مانورEpley) برای درمان سرگیجه موضعی حمله ای خوش خیم مفیدترین هستند.
توانبخشی وستیبولار در درمان بسیاری از علل محیطی و مرکزی مفید است.
سایر علل سرگیجه نیاز به درمان خاصی برای رفع علت دارند.
مداخله دارویی محدود است زیرا اغلب بر توانایی سیستم عصبی مرکزی برای جبران سرگیجه تأثیر می گذارد.
توصیه های کلیدی در طبابت بالینی
دکتر بابک قلعه باغی
درد حاد شانه که کمتر از شش ماه طول می کشد، یک علت رایج مراجعه به مطب مراقبت های اولیه است.
آسیب های شانه می تواند شامل هر یک از چهار مفصل شانه، روتاتور کاف، ساختارهای عصبی عروقی، شکستگی ترقوه یا بازو و آناتومی مجاور باشد.
بیشتر آسیب‌های حاد شانه در اثر سقوط یا ضربه مستقیم در ورزش ایجاد می‌شود.
شایع ترین آسیب شانه که در مراقبت های اولیه دیده می شود، بیماری مفصل آکرومیوکلاویکولار و گلنوهومرال و آسیب روتاتور کاف است.
گرفتن یک شرح حال جامع و معاینه فیزیکی دقیق برای شناسایی مکانیسم آسیب، محل آسیب و تعیین اینکه آیا مداخله جراحی لازم است یا خیر، مهم است.
اکثر بیماران مبتلا به آسیب های حاد شانه را می توان به صورت محافظه کارانه با استفاده ازباند آویز و شرکت در یک برنامه توانبخشی اسکلتی عضلانی هدفمند درمان کرد.
جراحی ممکن است برای درمان شکستگی یک سوم میانی ترقوه و پیچ خوردگی درجه 3 مفصل آکرومیوکلاویکولار در افراد فعال، دررفتگی گلنوهومرال برای اولین بار در ورزشکاران جوان و افراد با پارگی کامل روتاتور کاف در نظر گرفته شود.
جراحی برای انواع اسیب های درجه 4 و 5 و 6 مفصل آکرومیوکلاویکولار یا شکستگی های جابجا شده یا ناپایدار پروگزیمال هومروس اندیکاسیون دارد.
ارجاع فوری جراحی برای دررفتگی های خلفی استرنوکلاویکولار اندیکاسیون دارد.
توصیه های کلیدی در طبابت بالینی
دکتر بابک قلعه باغی
لنگیدن یک انحراف از الگوی راه رفتن طبیعی است که در حدود 80 درصد موارد درد به عنوان یکی از ویژگی‌های آن بروز می‌کند.
تشخیص افتراقی گسترده است و شامل علل مادرزادی/رشدی، عفونی، التهابی، تروماتیک (از جمله غیرتصادفی) و کمتر شایع، نئوپلاستیک است.
سینوویت گذرا مفصل ران علت لنگیدن (در غیاب تروما) در 80 تا 85 درصد کودکان است.
می توان آن را از آرتریت سپتیک لگن با فقدان تب یا ظاهر بیمارگونه و با یافته های آزمایشگاهی افتراق داد که نشانگرهای التهابی و تعداد گلبولهای سفید خون یا طبیعی هستند یا کمی افزایش یافته اند.
در صورت شک به آرتریت سپتیک، آسپیراسیون مفصل باید فوراً با کمک اولتراسوند انجام شود و مایع آسپیره شده برای رنگ‌آمیزی گرم، کشت و شمارش سلول ارسال شود.
سابقه بیمار، مانند زایمان بریچ در هنگام تولد، و اختلاف طول پا در معاینه فیزیکی ممکن است نشان دهنده دیسپلازی رشدی مفصل ران باشد.
دردی که عمدتاً در شب گزارش می شود، می تواند در نئوپلاسم ها رخ دهد.
درد لگن در نوجوانی که اضافه وزن دارد یا چاقی دارد ممکن است نشان دهنده لغزش اپی فیز سر استخوان ران باشد.
درد زانو در یک نوجوان فعال ممکن است نشان دهنده بیماری ازگود-شلاتر باشد.
رادیوگرافی تغییرات دژنراتیو سر استخوان ران را در بیماری Legg-Calvé-Perthes (نکروز آواسکولار سر فمور) نشان می دهد.
ناهنجاری های مغز استخوان نشان داده شده در تصویربرداری ام آر آی نشان دهنده آرتریت سپتیک است.
اگر مشکوک به عفونت یا بدخیمی باشیم، باید شمارش کامل خون با افتراق گلبولهای سفید،و ESR و CRP اندازه گیری شود.
توصیه های کلیدی در طبابت بالینی
دکتر بابک قلعه باغی
رینیت آلرژیک، پنجمین بیماری مزمن شایع و یک فرآیند با واسطه ایمونوگلوبولین E است.
سابقه خانوادگی رینیت آلرژیک، آسم یا درماتیت آتوپیک خطر ابتلا به رینیت آلرژیک در بیمار را افزایش می دهد.
بیماران معمولاً نسبت به علف، مایت های گرد و غبار و آلرژن های علف های هرز حساس هستند.
روکش تشک ضد مایت از رینیت آلرژیک در کودکان دو سال و کمتر جلوگیری نمی کند.
تشخیص بالینی و بر اساس شرح حال، معاینه فیزیکی و حداقل یکی از علائم احتقان بینی، آبریزش یا خارش بینی یا عطسه است.
تاریخچه باید شامل فصلی یا دائمی بودن علائم، محرک های علائم و شدت آن باشد.
یافته‌های رایج معاینه عبارتند از: رینوره واضح، رنگ پریدگی مخاط بینی، تورم شاخک‌های بینی، ترشحات و آبریزش چشم، تورم ملتحمه و هاله سیاه زیر چشم.
آزمایش سرم یا پوست برای آلرژن‌های خاص باید زمانی انجام شود که پاسخ ناکافی به درمان تجربی وجود داشته باشد، اگر تشخیص قطعی نباشد، یا برای کمک به شروع یا تیتر کردن درمان باشد.
کورتیکواستروئیدهای داخل بینی درمان خط اول برای رینیت آلرژیک هستند.
درمان های خط دوم شامل آنتی هیستامین ها و آنتاگونیست های گیرنده لکوترین هستند و هیچ کدام نسبت به دیگری برتری ندارند.
اگر تست آلرژی انجام شود، ایمونوتراپی هدفمند می تواند به صورت زیر جلدی یا زیر زبانی موثر باشد.
فیلترهای ذرات هوا با راندمان بالا (HEPA) در کاهش علائم آلرژی موثر نیستند.
از هر 10 بیمار مبتلا به رینیت آلرژیک 1 نفر به آسم مبتلا می شود.
توصیه های کلیدی در طبابت بالینی
دکتر بابک قلعه باغی
فلج بل چیست؟
این بیماری فلج ماهیچه های یک طرف صورت است. معمولاً طی یک تا سه روز ایجاد می شود و سپس به آرامی بهبود می یابد یا در عرض یک تا سه ماه کاملاً از بین می رود. اکثر افراد مبتلا به فلج بل به طور کامل بهبود می یابند، اما در برخی از بیماران ضعف در یک طرف صورت طولانی مدت باقی می ماند.
در حدود یک چهارم افرادی که فلج بل دارند، اعصاب آسیب دیده به اشتباه دوباره رشد می کنند. این می تواند باعث شود که عضلات صورت خود به خود منقبض شوند (حرکت کنند).
فلج بل بیشتر در بزرگسالان (دهه چهارم و پنجم زندگی) شایع است، اما ممکن است در هر سنی رخ دهد.
چه چیزی باعث فلج بل می شود؟
علت آن تورم عصب صورت است. علت دقیق تورم مشخص نیست.
عصب صورت ماهیچه های کنار صورت، جریان اشک و توانایی چشایی را کنترل می کند. دو عصب صورت وجود دارد، یکی در هر طرف. فلج بل فقط یکی از آنها را مبتلا می کند.
سایر بیماری ها می توانند عصب صورت را تحت تاثیر قرار دهند یا باعث ضعف صورت شوند، اما این بیماری ها معمولا علائم دیگری دارند که با فلج بل اتفاق نمی افتد.
فلج بل چگونه درمان می شود؟
درمان معمولاً شامل یک قرص استروئیدی (مانند پردنیزون) و یک قرص ضد ویروسی است. معمولاً اینها را به مدت یک تا دو هفته مصرف خواهید کرد. اگر در عرض سه روز پس از شروع علائم شروع به مصرف دارو کنید، شانس بهبودی کامل بیشتر است.
فیزیوتراپی ممکن است برای افرادی که ضعف شدید صورت یا مداوم دارند مفید باشد.
با پزشک خود در مورد اینکه چه درمان هایی برای شما موثر است صحبت کنید.
دکتر بابک قلعه باغی
اوسمی چیست؟
لوسمی سرطان خون و مغز استخوان است. افراد در هر سنی می توانند به آن مبتلا شوند. علت اغلب مشخص نیست. اگر در معرض تشعشعات یا برخی مواد شیمیایی و آفت کش ها قرار گرفته باشید یا اگر دچار اختلالات ژنتیکی خاصی هستید، ممکن است در معرض خطر بیشتری باشید. اگر قبلاً سرطان خون یا مغز استخوان داشته اید، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به لوسمی باشید.
انواع مختلف آن چیست؟
چهار نوع اصلی وجود دارد: لنفوبلاستیک حاد، میلوژن حاد، لنفوسیتی مزمن و میلوژن مزمن. انواع حاد سریعتر و انواع مزمن کندتر رشد می کنند. لنفوسیتی و میلوژنی به نوع گلبول های سفید غیرطبیعی اشاره دارد.
لوسمی لنفوبلاستیک حاد شایع ترین لوسمی در دوران کودکی است و لوسمی مزمن در افراد مسن شایع تر است.
علائم سرطان خون چیست؟
علائم به نوع لوسمی بستگی دارد. در لوسمی حاد، افراد ممکن است تب، تعریق شبانه، کبودی بدون دلیل، پوست رنگ پریده، تنگی نفس، خستگی و درد استخوان ها یا مفاصل داشته باشند. علائم لوسمی مزمن می تواند شامل تنگی نفس، خستگی و تورم غدد لنفاوی باشد. برخی از افراد مبتلا به لوسمی مزمن هیچ علامتی ندارند.
لوسمی چگونه تشخیص داده و درمان می شود؟
با آزمایش خون و مغز استخوان تشخیص داده می شود. درمان به سن، سلامت و نوع لوسمی فرد بستگی دارد. درمان‌های رایج شامل شیمی‌درمانی، پرتودرمانی، پیوند مغز استخوان و داروهای خاصی است که مانع رشد و گسترش سلول‌های سرطانی می‌شود. افراد مبتلا به لوسمی لنفوسیتی مزمن در صورت نداشتن علائم و ثابت بودن شمارش خون می توانند بدون درمان تحت نظر باشند.
منبع
دکتر بابک قلعه باغی
لوپوس چیست؟
لوپوس یک بیماری سیستم ایمنی است. می تواند بسیاری از قسمت های بدن را تحت تاثیر قرار دهد. به طور معمول، سیستم ایمنی برای محافظت از بدن در برابر عفونت ها آنتی بادی می سازد. در افراد مبتلا به لوپوس، سیستم ایمنی بیش از حد فعال می شود و به اشتباه به سلول ها و بافت های سالم حمله می کند.
چه کسی به آن مبتلا می شود؟
لوپوس می تواند هر کسی را مبتلا کند، اما در زنان 15 تا 44 ساله شایع تر است.
علائم چیست؟
همه افراد مبتلا به لوپوس علائم مشابهی ندارند. علائم می توانند بیایند و بروند. حتی می توانند برای مدتی کاملا متوقف شوند. هنگامی که علائم شروع یا بدتر می شوند، شعله ور شدن نامیده می شود. برخی از علائم رایج عبارتند از:
چگونه تشخیص داده می شود؟
پزشک شما می‌تواند تصمیم بگیرد که آیا برای درمان لوپوس نیاز به کاری است یا خیر. هیچ آزمایش قطعی برای تشخیص لوپوس وجود ندارد. با این حال، آزمایش‌های متعددی وجود دارد که پزشک می‌تواند برای بررسی اینکه آیا لوپوس یا بیماری دیگری دارید، درخواست کند.
برخی از بیماری های مشابه که لوپوس نیستند:
چگونه درمان می شود؟
این بستگی به علائم شما دارد. اگر درد مفاصل، درد عضلات یا بثورات پوستی دارید، ممکن است پزشک از شما بخواهد که دارویی مانند ایبوپروفن مصرف کنید. داروهایی که برای درمان مالاریا استفاده می‌شود نیز می‌تواند در درمان علائم لوپوس و جلوگیری از شعله‌ور شدن آن مفید باشد. استروئیدها نوع دیگری از داروها هستند که می توانند کمک کنند. به دلیل خطر عوارض جانبی، ممکن است پزشک از شما بخواهد که اگر علائم شما برای مدتی از بین رفت، مصرف برخی داروها را متوقف کنید. مهم است که به طور منظم برای معاینه به پزشک مراجعه کنید.
دکتر بابک قلعه باغی
در بیمارانی که شروع حاد ضعف یک طرفه صورت یا فلج پیشانی، در غیاب سایر ناهنجاری های عصبی دارند، باید به فلج بل مشکوک بود.
پیش آگهی کلی خوب است.
بیش از دو سوم بیماران مبتلا به فلج بل معمولی بهبودی خود به خودی دارند.
برای کودکان و زنان باردار، میزان بهبودی کامل تا 90 درصد است.
فلج بل ایدیوپاتیک است.
آزمایش و تصویربرداری برای تشخیص لازم نیست.
هنگامی که علل دیگر ضعف صورت در نظر گرفته می شود، روشهای آزمایشگاهی ممکن است یک علت قابل درمان را شناسایی کند.
تجویز داروی کورتیکواستروئید خوراکی (پردنیزون، 50 تا 60 میلی گرم در روز به مدت پنج روز و به دنبال آن کاهش پنج روزه) خط اول درمان برای فلج بل است.
درمان ترکیبی با کورتیکواستروئید خوراکی و ضد ویروسی ممکن است میزان رشد مجدد نادرست رشته‌های عصبی صورت که به صورت انقباض غیرارادی برخی از عضلات صورت ظاهر می‌شود را کاهش دهد.
داروهای ضد ویروسی توصیه شده عبارتند از والاسیکلوویر (1 گرم سه بار در روز به مدت هفت روز) یا آسیکلوویر (400 میلی گرم پنج بار در روز به مدت 10 روز).
درمان با داروهای ضد ویروسی به تنهایی بی اثر است و توصیه نمی شود.
فیزیوتراپی ممکن است در بیماران مبتلا به فلج شدیدتر مفید باشد.
توصیه های کلیدی در طبابت بالینی
دکتر بابک قلعه باغی
لوسمی در اثر تکثیر غیرطبیعی سلول های بنیادی خونساز در مغز استخوان ایجاد می شود.
چهار زیرگروه کلی عبارتند از لنفوبلاستیک حاد، میلوژن حاد، لنفوسیت مزمن و میلوژن مزمن.
لوسمی لنفوبلاستیک حاد در درجه اول در کودکان رخ می دهد، در حالی که انواع دیگر در بزرگسالان شایع تر است.
عوامل خطر شامل قرار گرفتن در معرض اشعه های شیمیایی و یونیزان خاص و اختلالات ژنتیکی است.
علائم شایع عبارتند از تب، خستگی، کاهش وزن، درد مفاصل و کبودی یا خونریزی آسان.
تشخیص با بیوپسی مغز استخوان یا اسمیر خون محیطی تایید می شود.
ارجاع به پزشک هماتولوژی-انکولوژی در بیماران مشکوک به لوسمی توصیه می شود.
شیمی درمانی، پرتودرمانی، درمان مولکولی هدفمند، آنتی بادی های مونوکلونال یا پیوند سلول های بنیادی خون ساز درمان های رایج هستند.
عوارض ناشی از درمان شامل عفونت های جدی ناشی از سرکوب سیستم ایمنی، سندرم لیز تومور، حوادث قلبی عروقی و سمیت کبدی است.
عواقب طولانی مدت در بازماندگان لوسمی شامل بدخیمی های ثانویه، بیماری های قلبی عروقی و اختلالات اسکلتی عضلانی و غدد درون ریز است.
احتمال بقای پنج ساله در بیماران جوانتر و کسانی که مبتلا به لوسمی مزمن میلوژن یا لنفوسیتی مزمن هستند، بالاترین میزان است.
توصیه های کلیدی در طبابت بالینی
دکتر بابک قلعه باغی
لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) یک بیماری خود ایمنی است که بر سیستم های قلبی عروقی، گوارشی، خونی، پوستی، اسکلتی عضلانی، عصبی روانی، ریوی، کلیوی و تولید مثل تاثیر می گذارد.
این یک بیماری مزمن است و ممکن است بدون درمان کافی باعث عودهای مکرر شود.
بر اساس جدیدترین معیارهای بالینی تشخیصی روماتولوژی در سال 2019 شامل در نظر گرفتن اجباری معیار تیتر آنتی بادی ضد هسته ای مثبت 1: 80 یا بیشتر است.
درمان بیماری لوپوس برپایه بهبود کامل یا فعالیت کم بیماری، به حداقل رساندن استفاده از گلوکوکورتیکوئیدها، جلوگیری از تشدید و ارتقاء کیفیت زندگی می باشد.
هیدروکسی کلروکین برای همه بیماران مبتلا به لوپوس برای جلوگیری از شعله ور شدن، آسیب اندام ها و ترومبوز عروقی و افزایش بقای طولانی مدت توصیه می شود.
در بیماران باردار مبتلا به لوپوس خطر سقط خود به خودی، مرده زایی، پره اکلامپسی و محدودیت رشد جنین افزایش می یابد.
در بیماران لوپوسی که قصد بارداری دارند، مشاوره قبل از بارداری در مورد خطرات، برنامه ریزی زمان بارداری و رویکرد چند رشته ای نقش عمده ای در درمان ایفا می کند.
همه بیماران مبتلا به لوپوس باید آموزش مداوم، مشاوره و حمایت دریافت کنند.
افراد مبتلا به لوپوس خفیف می توانند توسط یک پزشک مراقبت های اولیه در ارتباط با روماتولوژیست تحت نظر باشند.
بیماران با افزایش فعالیت بیماری، عوارض یا عوارض جانبی ناشی از درمان باید توسط روماتولوژیست درمان شوند.
توصیه های کلیدی در طبابت بالینی
دکتر بابک قلعه باغی