پلی‌میالژیا روماتیکا و آرتریت سلول غول‌پیکر بیماریهای التهابی هستند که عمدتاً در افراد 50 سال و بالاتر رخ می‌دهند و بیشترین میزان بروز آن در سنین 70 تا 75 سالگی است.
پلی میالژیا روماتیکا شایع تر است و معمولاً با علائم اصلی، درد عضلانی پروگزیمال و نشانگرهای التهابی بالا ظاهر می شود.
تشخیص پلی میالژیا روماتیکا بالینی است و شامل حداقل دو هفته درد عضلانی پروگزیمال، علائم عمومی و افزایش ESR یا CRP است.
درمان پلی میالژی روماتیکا شامل گلوکوکورتیکوئیدها با دوز متوسط با کاهش طولانی مدت است.
آرتریت سلول غول پیکر که به عنوان آرتریت تمپورال نیز شناخته می شود، معمولاً با سردرد جدید، اختلالات یا تغییرات بینایی، علائم عمومی، حساسیت پوست سر در هنگام لمس و علائم شریان گیجگاهی خود را نشان می دهد،
نشانگرهای التهابی به طور قابل توجهی افزایش یافته است.
برای تشخیص باید از بیوپسی شریان تمپورال استفاده شود.
با این حال در زمانی که جواب بیوپسی منفی یا در دسترس نیست، سونوگرافی دوبلکس رنگی، تصویربرداری MRI و PET ممکن است مفید باشد.
همه بیماران مشکوک به آرتریت سلول غول پیکر باید بطور تجربی درمان گلوکوکورتیکوئید با دوز بالا دریافت کنند زیرا این بیماری در صورت عدم درمان ممکن است منجر به کوری شود.
توسیلیزوماب توسط سازمان غذا و دارو برای آرتریت سلول غول پیکر تایید شده است و باید علاوه بر گلوکوکورتیکوئیدها برای درمان اولیه در نظر گرفته شود.
پلی میالژیا روماتیکا و آرتریت سلول غول پیکر به سرعت به دوز مناسب گلوکوکورتیکوئیدها پاسخ می دهند، اما معمولاً نیاز به درمان طولانی مدت دارند و میزان عود بالایی دارند.
بنابراین، نظارت بر عوارض جانبی مرتبط با گلوکوکورتیکوئید و علائم عود ضروری است.
متوترکسات ممکن است به عنوان یک مکمل برای گلوکوکورتیکوئیدها در بیماران مبتلا به پلی میالژی روماتیکا یا آرتریت سلول غول پیکر که در معرض خطر بالای عود هستند در نظر گرفته شود.
توصیه های کلیدی در طبابت بالینی
دکتر بابک قلعه باغی
