مری بارت یک تغییر پیش بدخیم مری است، با این حال، تبدیل به آدنوکارسینوم بدخیم مری در بیماران بدون دیسپلازی نادر است.
تخمین زده می شود که شیوع مری بارت تا 5.6 درصد از جمعیت ایالات متحده باشد.
عوامل خطر برای مری بارت عبارتند از بیماری ریفلاکس معده، چاقی، سن بالای 50 سال، جنسیت مرد، مصرف دخانیات و سابقه خانوادگی مری بارت یا آدنوکارسینوم مری.
بیمارانی که علائم ریفلاکس مزمن معده به مری و عوامل خطر را دارند باید برای غربالگری در نظر گرفته شوند.
تغییرات مخاطی مری بارت در هنگام آندوسکوپی فوقانی دیده می شود، بیوپسی تشخیص را تایید می کند و مشخص می کند که آیا دیسپلازی وجود دارد یا خیر.
نحوه درمان مری بارت به وجود و شدت دیسپلازی بستگی دارد، درمان آندوسکوپی دیسپلازی خطر تبدیل شدن به بدخیمی را کاهش می دهد.
پیگیری بیماران پس از تشخیص برای نظارت بر دیسپلازی و تشخیص و درمان آدنوکارسینوم مری در مراحل اولیه توصیه می شود.
برای کنترل علائم ریفلاکس و احتمالاً کاهش خطر ابتلا به آدنوکارسینوم مری باید به بیماران مبتلا به مری بارت درمان با مهارکننده پمپ پروتون داده شود.
استاتین ها، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی و آسپرین با کاهش خطر ابتلا به آدنوکارسینوم مری در بیماران مبتلا به مری بارت مرتبط هستند، با این حال، آنها نباید به طور کلی در صورت عدم وجود نشانه دیگری تجویز شوند.
مزایای غربالگری و پیگیری بیماران در کاهش مرگ و میر نامشخص است.
توصیه های کلیدی در طبابت بالینی
دکتر بابک قلعه باغی
