رینیت آلرژیک، پنجمین بیماری مزمن شایع و یک فرآیند با واسطه ایمونوگلوبولین E است.
سابقه خانوادگی رینیت آلرژیک، آسم یا درماتیت آتوپیک خطر ابتلا به رینیت آلرژیک در بیمار را افزایش می دهد.
بیماران معمولاً نسبت به علف، مایت های گرد و غبار و آلرژن های علف های هرز حساس هستند.
روکش تشک ضد مایت از رینیت آلرژیک در کودکان دو سال و کمتر جلوگیری نمی کند.
تشخیص بالینی و بر اساس شرح حال، معاینه فیزیکی و حداقل یکی از علائم احتقان بینی، آبریزش یا خارش بینی یا عطسه است.
تاریخچه باید شامل فصلی یا دائمی بودن علائم، محرک های علائم و شدت آن باشد.
یافته‌های رایج معاینه عبارتند از: رینوره واضح، رنگ پریدگی مخاط بینی، تورم شاخک‌های بینی، ترشحات و آبریزش چشم، تورم ملتحمه و هاله سیاه زیر چشم.
آزمایش سرم یا پوست برای آلرژن‌های خاص باید زمانی انجام شود که پاسخ ناکافی به درمان تجربی وجود داشته باشد، اگر تشخیص قطعی نباشد، یا برای کمک به شروع یا تیتر کردن درمان باشد.
کورتیکواستروئیدهای داخل بینی درمان خط اول برای رینیت آلرژیک هستند.
درمان های خط دوم شامل آنتی هیستامین ها و آنتاگونیست های گیرنده لکوترین هستند و هیچ کدام نسبت به دیگری برتری ندارند.
اگر تست آلرژی انجام شود، ایمونوتراپی هدفمند می تواند به صورت زیر جلدی یا زیر زبانی موثر باشد.
فیلترهای ذرات هوا با راندمان بالا (HEPA) در کاهش علائم آلرژی موثر نیستند.
از هر 10 بیمار مبتلا به رینیت آلرژیک 1 نفر به آسم مبتلا می شود.
توصیه های کلیدی در طبابت بالینی
دکتر بابک قلعه باغی
