سرگیجه یک بیماری شایع اما اغلب از نظر تشخیصی دشوار است.
پزشکان برای رسیدن به تشخیص افتراقی باید بر زمان وقوع وقایع و محرک‌های سرگیجه تمرکز کنند، زیرا دریافت گزارش‌های با کیفیت از علائم بیماران دشوار است.
تشخیص افتراقی گسترده است و شامل علل محیطی و مرکزی است.
علل محیطی می توانند عوارض قابل توجهی ایجاد کنند، اما به طور کلی کمتر نگران کننده هستند، در حالی که علل مرکزی فوریت بیشتری دارند.
معاینه فیزیکی ممکن است شامل اندازه گیری فشار خون ارتواستاتیک، معاینه کامل قلبی و عصبی، ارزیابی نیستاگموس، و بعضی از مانورهای معاینه عصبی باشد.
آزمایش و تصویربرداری معمولاً مورد نیاز نیست اما می تواند مفید باشد.
درمان سرگیجه به علت ایجاد علائم بستگی دارد.
روش های جابجایی کانالیت (به عنوان مثال، مانورEpley) برای درمان سرگیجه موضعی حمله ای خوش خیم مفیدترین هستند.
توانبخشی وستیبولار در درمان بسیاری از علل محیطی و مرکزی مفید است.
سایر علل سرگیجه نیاز به درمان خاصی برای رفع علت دارند.
مداخله دارویی محدود است زیرا اغلب بر توانایی سیستم عصبی مرکزی برای جبران سرگیجه تأثیر می گذارد.
توصیه های کلیدی در طبابت بالینی
دکتر بابک قلعه باغی
