ادم یک علامت بالینی رایج است که ممکن است پاتولوژی های متعددی را نشان دهد.
ادم تجمع مایع در بخش بینابینی درنتیجه عدم تعادل همودینامیک مویرگی است.
مزمن بودن و محیطی بودن ادم راهنمایی برای ارزیابی آن است.
داروها (به عنوان مثال، داروهای ضد فشار خون، داروهای ضد التهابی، هورمون ها) می توانند سبب ادم شوند.
ارزیابی اولیه با انجام پانل متابولیک پایه، آزمایشات عملکرد کبد، آزمایش عملکرد تیروئید، سطح پپتید ناتریورتیک مغز و نسبت پروتئین ادرار به کراتینین آغاز می شود.
بر پایه معیارهای تصمیم‌گیری معتبر، مانند خروپف، خستگی، مشاهده، فشارخون، شاخص توده بدنی، سن، اندازه گردن و جنسیت می‌توان تصمیم‌گیری در مورد احتمال بیماری ترومبوآمبولیک وریدی و آپنه انسدادی خواب را برآورد کرد.
ادم حاد یک طرفه اندام تحتانی نیاز به ارزیابی فوری ترومبوز وریدی عمقی با آزمایش d-dimer یا سونوگرافی فشاری دارد.
برای بیماران مبتلا به ادم مزمن دو طرفه اندام تحتانی، سونوگرافی داپلکس همراه با رفلاکس می تواند به تشخیص نارسایی مزمن وریدی کمک کند.
بیماران مبتلا به ادم ریوی یا افزایش سطح پپتید ناتریورتیک مغز باید برای ارزیابی نارسایی قلبی تحت اکوکاردیوگرافی قرار گیرند.
لنف ادم اغلب یک تشخیص بالینی است، اگر تشخیص نامشخص باشد می توان لنفوسینتی گرافی انجام داد.
درمان ادم برپایه علت ایجاد آن است.
دیورتیک ها موثر هستند اما باید فقط برای علل سیستمیک ادم استفاده شوند.
عصاره دانه شاه بلوط شواهدی با کیفیت متوسط برای بهبود ادم ناشی از نارسایی مزمن وریدی نشان می‌دهد.
درمان فشاری برای اکثر علل ادم موثر است.
توصیه های کلیدی در طبابت بالینی
دکتر بابک قلعه باغی
