بیش از 70٪ بزرگسالانی که تحت درمان فشار خون اولیه قرار می گیرند ، در نهایت به حداقل دو دارو برای کنترل فشار خون بالا نیاز خواهند داشت ، یا در ابتدا به عنوان درمان ترکیبی یا به عنوان درمان اضافی در صورت عدم کنترل فشار خون توسط تک درمانی و اصلاح سبک زندگی.
در درمان ترکیبی برای درمان فشار خون چهار کلاس اصلی دارو استفاده می شود: دیورتیک های تیازیدی ، مسدود کننده های کانال کلسیم ، مهارکننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین و مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین.
مهارکننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین و مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین نباید بطور همزمان استفاده شوند.
بیماران مبتلا به نارسایی قلبی با کاهش پمپاژ قلب، باید در ابتدا با مسدود کننده بتا و یک مهارکننده آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین یا مسدود کننده گیرنده آنژیوتانسین تحت درمان قرار بگیرند و به دنبال آن درمان اضافی با یک آنتاگونیست گیرنده مینرالوکورتیکوئید و یک دیورتیک بر اساس میزان حجم مایعات بدن افزوده شود.
درمان بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیه و پروتئینوری باید شامل مهارکننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین یا مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین به علاوه دیورتیک تیازید یا مسدود کننده کانال کلسیم باشد.
بیماران مبتلا به دیابت باید مانند بیماران بدون دیابت تحت درمان قرار بگیرند مگر اینکه پروتئینوری وجود داشته باشد ، در این حالت درمان ترکیبی باید شامل مهارکننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین یا مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین باشد.
راهکارهایی برای شروع و تیتراسیون داروهای ضد فشار خون
الگوریتم درمانی بزرگسالان با فشار خون بالا
ACEI مهارکننده آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین
ARB مسدود کننده گیرنده آنژیوتانسین
BP فشارخون
CCB مسدود کننده کانال کلسیم
* - مداخلات در سبک زندگی شامل ترک سیگار ، پرهیز از دود سیگار ، بهینه سازی وزن بدن ، افزایش فعالیت بدنی ، بهبود رژیم غذایی ، عدم مصرف الکل و کاهش استرس است.
+- کمیته مشترک درمان فشار خون: هیچ یک از راهکارها به طور آشکاری برتر از دیگری نیستند. انتخاب روش درمانی باید منعکس کننده تصمیم گیری مشترک پزشک با بیمار باشد.
توصیه های کاربردی کلیدی
سطح شواهد
خونریزی دستگاه گوارش فوقانی به خونریزی از دهان تا رباط تریتز Treitz گفته می شود.
عوامل خطر شایع برای خونریزی دستگاه گوارش فوقانی شامل
دلایل خونریزی دستگاه گوارش فوقانی شامل
علائم و نشانه های خونریزی دستگاه گوارش فوقانی ممکن است شامل درد شکم ، سبکی سر ، سرگیجه ، سنکوپ ، بالا آوردن خون و مدفوع قیری رنگ باشد.
معاینه فیزیکی شامل ارزیابی ثبات همودینامیکی ، وجود درد شکم یا حساسیت لمس شکم و بررسی رنگ مدفوع است.
بررسی های آزمایشگاهی باید شامل شمارش کامل خون ، شاخص های پایه ای متابولیک ، بررسی های انعقادی ، آزمایش کبد و تعیین گروه خونی و Rh باشد.
در اولین گام درمانی باید یک بولوس نرمال سالین یا محلول رینگر لاکتات به سرعت تزریق شود تا هیپوولمی اصلاح شود و فشار خون حفظ شود و وقتی هموگلوبین کمتر از 8 گرم در دسی لیتر است خون باید تزریق شود.
راهنماهای پیش بینی بالینی (به عنوان مثال ، نمره خونریزی گلاسگو-بلاچفورد) برای طبقه بندی خطر خونریزی دستگاه گوارش فوقانی و تعیین درمان لازم است.
بیماران با بی ثباتی همودینامیک و علائم خونریزی دستگاه گوارش فوقانی ، باید آندوسکوپی فوری (ظرف 24 ساعت) شوند.
یک راهکار رایج در بیمارانی که با روش آندوسکوپ خونریزی شان بند نمی آید ، تلاش برای آمبولیزاسیون شریانی ترانس کاتتر و سپس در صورت عدم قطع خونریزی ، اقدام به جراحی است.
داروهای مهارکننده پمپ پروتون باید با بروز خونریزی دستگاه گوارش فوقانی شروع شوند. گایدلاین ها درمان مهار کننده پمپ پروتون با دوز بالا را برای 72 ساعت اول پس از آندوسکوپی توصیه می کنند ، زیرا در این هنگام است که خطر خونریزی بیشتر است.
تصمیم گیری در مورد زمان شروع مجدد داروهای ضد انعقادی پس از خونریزی دستگاه گوارش فوقانی به دلیل کمبود اطلاعات کافی دشوار است.
توصیه های کاربردی کلیدی
سطح شواهد
پزشکان خدمات تندرستی پایه باید از رویکردی پیشگیرانه ، یکپارچه و بیمار محور در بهداشت جنسی استفاده کنند که شامل شناسایی و درمان بیماری باشد.
ارائه موفقیت آمیز مراقبت های بهداشتی جنسی موثر ، تأییدی ، بدون پیش قضاوت، نیازمند ایجاد محیطی امن برای همه بیماران است.
آموزش پزشکان و کارکنان باید شامل شناسایی سوگیری ضمنی فردی در مورد جنسیت و موضوعات جنسی ، تجربیات نامطلوب کودکی و آگاهی از ضربه های جنسی باشد.
پزشکان در روش های گرفتن شرح حال باید شریک جنسی ، روش های برقراری رابطه جنسی ، محافظت در برابر بیماری های مقاربتی ، سابقه بیماری های مقاربتی در گذشته و برنامه های پیشگیری از بارداری هر فرد را در نظر بگیرند.
راهکارهای بهداشتی پیشگیری شامل غربالگری بیماری های مقاربتی و عفونت های مقاربتی ، غربالگری و پیشگیری ازHIV ، مشاوره رفتاری برای کاهش خطر عفونت های مقاربتی و مراقبت های پیشگیری از بارداری برای همه بیماران است.
از آنجا که نگرانی های مربوط به سلامت جنسی کاملاً شایع است ، پزشکان خانواده باید آمادگی لازم را برای بحث در مورد موضوعاتی مانند اختلال نعوظ ، نزدیکی دردناک و اختلالات برانگیختگی جنسی داشته باشند.
توصیه های کاربردی کلیدی
سطح شواهد
کاربرد سونوگرافی توسط پزشک در بالین بیماران، در طب زایمان ، اورژانس و بیماری های عضلانی و استخوانی یک عمل استاندارد است.
در غربالگری آنوریسم آئورت شکمی ارزش تشخیصی آن معادل سونوگرافی رسمی است و در تشخیص ترومبوز وریدی عمقی دقیق است.
دقت بالایی در تشخیص ذات الریه و تشخیص نارسایی حاد قلب جبران شده دارد اما برای شناسایی آمبولی ریوی دقت کمتری نسبت به سی تی اسکن دارد.
تأیید حاملگی داخل رحمی با این روش، حاملگی خارج رحمی را منتفی می کند.
در سه ماهه سوم بارداری های پر خطر ، سونوگرافی داپلر شریان بندناف می تواند نتایج پری ناتال (حوالی تولد) را بهبود بخشد.
سونوگرافی عضله و استخوان برای تشخیص و درمان بسیاری از بیماری های مفاصل و بافت نرم استفاده می شود.
در تشخیص پارگی کامل روتاتور کاف دقت آن به اندازه ام آر آی است.
با کمک سونوگرافی نتایج کارگذاری کاتترهای وریدی مرکزی و تخلیه مایعات از حفره های بدن و نمونه گیری از مایع نخاع بهتر می شود.
سونوگرافی می تواند استفاده از سی تی اسکن برای تشخیص آپاندیسیت را کاهش دهد. با این حال ، نتایج اسکن منفی بیماری را رد نمی کند.
سونوگرافی می تواند بیماری های کیسه صفرا را به طور دقیق تشخیص داده و رد کند و برای تشخیص سنگ مجاری ادراری موثر است.
سونوگرافی متمرکز قلب می تواند تجمع مایع در پریکارد و کاهش عملکرد سیستولیک را تشخیص دهد ، اما در تشخیص نارسایی حاد قلب از دقت کمتری نسبت به سونوگرافی ریه برخوردار است.
در بیماری های بیضه و زنان، فواید تشخیصی سونوگرافی محدود است.
توصیه های کاربردی کلیدی
سطح شواهد
فلج مغزی چیست؟
فلج مغزی گروهی از اختلالات عصبی (مغزی) است که بر حرکت بدن و هماهنگی عضلات تأثیر می گذارند. این بیماری معمولاً در دوران نوزادی یا اوایل کودکی ، همگام با رشد مغز ظاهر می شود. کودکان مبتلا به فلج مغزی ممکن است عضلات سفت یا ضعیفی داشته باشند و باعث شود حرکات عضلانی غیرمعمول انجام دهند. ممکن است کودک دیرتر از حد معمول شروع به غلت زدن ، نشستن ، خزیدن یا راه رفتن کند.
فلج مغزی می تواند خفیف یا شدید باشد. کودک مبتلا به بیماری خفیف ممکن است حرکات ناجور داشته باشد اما به کمک کم یا کمتری نیاز دارد. کودک مبتلا به بیماری شدید ممکن است قادر به راه رفتن نباشد. او ممکن است در گفتار مشکل داشته باشد و ممکن است به مراقبت و کمک مادام العمر نیاز داشته باشد.
بطور کلی 3 نوع فلج مغزی وجود دارد:
برخی از کودکان علائم بیش از یک نوع فلج مغزی را نشان می دهند که به عنوان مخلوط نامیده می شود.
بسیاری از کودکان مبتلا به فلج مغزی بیماری های همراه دیگری نیز دارند. برخی از رایج ترین ها عبارتند از:
علائم فلج مغزی
کودکان مبتلا به فلج مغزی علائم گوناگونی را نشان می دهند. علائم معمولاً با گذشت زمان بدتر نمی شوند. آنها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
علائم فلج مغزی معمولاً در چند ماه اول زندگی کودک ظاهر می شود. آنها اغلب نشانه های تاخیر در رشد هستند. این بدان معنی است که آنها در زمان معمول به شاخص های تکاملی نمی رسند. این شاخص ها شامل یادگیری غلتیدن ، نشستن ، خزیدن یا راه رفتن است.
چه عواملی باعث فلج مغزی می شود؟
فلج مغزی به دلیل رشد غیر طبیعی مغز یا آسیب مغزی ایجاد می شود. آسیب مغزی می تواند قبل از تولد کودک رخ دهد. همچنین می تواند در هنگام تولد یا در چند سال اول زندگی رخ دهد. در بیشتر موارد ، فلج مغزی در بدو تولد وجود دارد.
به طور معمول ، مغز پیام هایی را ارسال می کند که نحوه و زمان جرکت را دقیق به بدن می گوید. در کودکان مبتلا قسمتی از مغز که این پیام ها را ارسال می کند آسیب می بینند و این روی نحوه صحبت ، راه رفتن و حرکت کودک تأثیر می گذارد.
عفونت های خاص در مادر باردار می تواند خطر آسیب مغزی را در نوزاد در حال رشد افزایش دهد و باعث فلج مغزی شود. این عفونت ها شامل سرخجه یا آبله مرغان است. گاهی اوقات ، مغز کودک به درستی در رحم رشد نمی کند و سبب فلج مغزی می شود. پزشکان به طور قطع نمی دانند که چرا این اتفاق می افتد. در برخی موارد می تواند با قرار گرفتن مادر در معرض برخی مواد سمی همراه باشد.
زایمان دشوار می تواند باعث فلج مغزی شود که ممکن است کمبود رسیدن اکسیژن به مغز کودک در هنگام تولد رخ دهد. زردی شدید که در نوزادان درمان نشود نیز می تواند منجر به فلج مغزی شود.
مننژیت یا انسفالیت ویروسی در کودکان می تواند منجر به فلج مغزی شود. مننژیت باعث التهاب غشای اطراف مغز و نخاع می شود. انسفالیت ویروسی باعث التهاب مغز می شود.
فلج مغزی همچنین می تواند در اثر آسیب های مغزی در طی چند ماه یا سال های اول زندگی ایجاد شود. اینها می تواند ناشی از تصادف یا ضربه های شدید باشد.
در بسیاری از موارد ، هرگز علت فلج مغزی کودک یافت نمی شود.
عوامل خطر
برخی موارد می توانند خطر ابتلا به فلج مغزی در نوزاد را افزایش دهند. عوامل خطر عبارتند از:
فلج مغزی چگونه تشخیص داده می شود؟
فلج مغزی معمولاً در دو سال اول زندگی کودک تشخیص داده می شود. پزشک عضلات ، وضعیت بدن و رفلکس های کودک شما را بررسی می کند. او از شما در مورد رشد جسمی فرزندتان پرسش می کند. ممکن است رشد نمو کودک شما را به مرور کنترل کرده و اختلالات را ردیابی کنند. همچنین ممکن است آزمایشات ویژه ای مانند سی تی اسکن یا MRI انجام دهند. اینها می توانند به پزشک کمک کنند تا ببیند مغز آسیب دیده است یا خیر. این آزمایشات همچنین می تواند به پزشک کمک کند تا تشخیص دهد که آیا علائم فرزند شما نتیجه یک اختلال متفاوت است.
کودکانی که علائم خفیف تری دارند ممکن است تا 4 یا 5 سالگی تشخیص داده نشوند.
آیا می توان از فلج مغزی پیشگیری یا جلوگیری کرد؟
از برخی موارد نمی توان جلوگیری کرد. آنها اغلب نتیجه عوارض هستند که در دوران بارداری یا زایمان اتفاق می افتد و نمی توان پیش بینی کرد.
بهترین راه برای جلوگیری از فلج مغزی کاهش عوامل خطر است. شما می توانید این کار را انجام دهید:
درمان فلج مغزی
هیچ درمانی برای آن وجود ندارد. اگر فرزند شما فلج مغزی دارد ، پزشک به شما کمک می کند تا یک برنامه درمانی مناسب داشته باشید. درمان باید مهارت های او را بهبود بخشد. این طرح ممکن است شامل موارد زیر باشد:
زندگی با فلج مغزی
بسیاری از افراد مبتلا به فلج مغزی در بیشتر طول زندگی خود تحت درمان هستند. برخی از آنها برای کمک به مدیریت بیماری خود از روش های دیگری استفاده می کنند. دستگاه های ارتوتیک به ثبات حرکت کمک می کنند. اینها می تواند شامل مهاربند ، گوه ، صندلی مخصوص ، واکر چرخدار یا اسکوتر برقی باشد. بسیاری از دستگاه های کمکی برای کمک به افراد مبتلا به فلج مغزی و سایر بیماری های ناتوان کننده تولید شده اند. اینها شامل رایانه ، نرم افزار ، تولیدکننده صدا و کتابهای تصویری برای کمک به ارتباطات است.
بسیاری از والدین پزشکی مکمل و جایگزین را برای فرزندان خود انتخاب می کنند. اگرچه سازمان غذا و دارو این روش های درمانی را تأیید نکرده است ، اما برخی والدین نتایج مثبتی را گزارش کرده اند. برخی از روش های درمانی جایگزین عبارتند از:
سوالاتی که می توانید از پزشک خود بپرسید
فلج مغزی که در دو تا سه مورد از 1000 تولد زنده اتفاق می افتد ، دارای علل متعددی است که منجر به آسیب مغزی می شود و بر حرکت ، وضعیت بدنی و تعادل تأثیر می گذارد.
اختلالات حرکتی مرتبط با فلج مغزی به انواع اسپاستیک ، دیسکینزی ، آتاکسی یا مخلوط / دیگر دسته بندی می شود.
اسپاستیسیته شایعترین اختلال حرکتی است که در 80٪ کودکان فلج مغزی رخ می دهد.
اختلالات حرکتی فلج مغزی می تواند منجر به مشکلات ثانویه شود ، از جمله درد یا دررفتگی مفصل ران ، مشکلات تعادل ، اختلال عملکرد دست و دفورمیتی اسبی شکل.
تشخیص فلج مغزی در درجه اول بالینی است ، اما اگر دلیل واضحی برای علائم بیمار وجود نداشته باشد ، ام آر آی می تواند برای تأیید آسیب مغزی مفید باشد.
به محض تشخیص فلج مغزی ، می توان از ابزاری مانند سیستم طبقه بندی عملکرد حرکتی برای ارزیابی شدت بیماری و پاسخ درمانی استفاده کرد.
درمان های مربوط به اختلالات حرکتی مرتبط با فلج مغزی شامل تزریق عضلانی بوتاکس ، شل کننده های عضلانی سیستمیک و داخل نخاعی ، بریدن انتخابی اعصاب نخاعی پشتی (به روش جراحی) و درمان های فیزیکی (فیزوتراپی) و شغلی است.
بیماران مبتلا به فلج مغزی غالباً دچار مشکلاتی می شوند که مربوط به حرکت نیستند و باید در بزرگسالی کنترل شوند ، از جمله اختلال عملکرد شناختی ، تشنج ، زخم های فشاری ، پوکی استخوان ، مشکلات رفتاری یا عاطفی و اختلال گفتار و شنوایی.
توصیه های کاربردی کلیدی
سطح شواهد
ارزیابی و درمان خونریزی حاد دستگاه گوارش تحتانی بعلت خونریزی پایین تر از رباط تریتز (Treitz) می باشد.
شایعترین علت بیماری دیورتیکول است که 40٪ موارد را تشکیل می دهد.
بواسیر ، آنژیودایسپلازی ، کولیت عفونی و بیماری التهابی روده از دیگر منابع شایع هستند.
ارزیابی اولیه باید بر اساس شرح حال بیمار و انجام معاینه فیزیکی ، از جمله ارزیابی وضعیت همودینامیک باشد.
ارزیابی بعدی باید بر اساس علت مشکوک باشد.
اکثر بیماران پس از پایداری همودینامیکی و آماده سازی کافی روده باید برای اهداف تشخیصی و درمانی، کولونوسکوپی شوند.
انجام زودهنگام کولونوسکوپی به معنی بهترشدن سرانجام بیماران نیست.
در بیماران شدید، تثبیت همودینامیک آنان با استفاده از سرم نرمال سالین یا کریستالوئیدی باعث کاهش مرگ و میر می شود.
برای بیمارانی که همچنان ناپایدار هستند یا کسانی که تحمل آماده سازی روده را ندارند ، انجام سی تی آنژیوگرافی شکم باید برای تعین محل خونریزی در نظر گرفته شود.
روش استفاده از گلبول قرمز نشاندار با Technetium Tc 99m نباید به طور معمول در ارزیابی خونریزی دستگاه گوارش تحتانی استفاده شود.
مداخله جراحی فقط برای بیمارانی که خونریزی شدید کنترل نشده دارند یا آنهایی که چندین اقدام درمانی غیر جراحی بی اثر داشته اند باید در نظر گرفته شود.
آمبولیزاسیون عروقی از طریق کاتتر پوست باید برای بیمارانی که کاندیدای مناسب جراحی نیستند در نظر گرفته شود.
درمان بر اساس منبع مشخص شده خونریزی است.
نمودار شماره 1
ارزیابی و مدیریت خونریزی حاد دستگاه گوارش تحتانی در بیماران با پایداری همودینامیک
نمودار شماره 2
ارزیابی و مدیریت خونریزی حاد دستگاه گوارش تحتانی در بیماران ناپایدار همودینامیکی.
توصیه های کاربردی کلیدی
سطح شواهد
کلستریدیوم دیفیسیل چیست؟
کلستریدیوم دیفیسیل نوعی باکتری است که در روده بسیاری از افراد زندگی می کند و بخشی از باکتری های طبیعی بدن شما می باشد. این باکتری علاوه بر بدن انسان درمحیط اطراف مانند خاک ، آب و مدفوع حیوانات نیز زندگی می کند.
اکثر مردم هرگز با مشکلی ندارند. با این حال ، اگر عدم تعادل در روده شما وجود داشته باشد ،این باکتری ممکن است خارج از کنترل رشد کند. باکتری ها سموم آزاد کننده روده را تحریک کرده و به آن حمله می کنند. این همان چیزی است که منجر به علائم عفونت می شود.
علائم عفونت با کلستریدیوم دیفیسیل
علایم ممکن است از خفیف تا شدید باشد.
علائم خفیف می تواند شامل موارد زیر باشد:
علائم شدید می تواند شامل موارد زیر باشد:
با پزشک خود تماس بگیرید اگر:
چه عواملی باعث ایجاد عفونت کلستریدیوم دیفیسیل می شود؟
شایعترین عامل خطر برای کلستریدیوم دیفیسیل استفاده از آنتی بیوتیک است. آنتی بیوتیک ها می توانند تعادل طبیعی روده ها را مختل کنند. اگر مدت زمان طولانی آنتی بیوتیک مصرف کرده باشید یا آنتی بیوتیک وسیع الطیف باشد (طیف گسترده ای از باکتری ها را درمان می کند) خطر شما افزایش می یابد.
افرادی که 65 سال یا بیشتر دارند در معرض خطر بیشتری از کلستریدیوم دیفیسیل هستند.
سایر عوامل خطر عفونت عبارتند از:
اگر از سلامتی خوبی برخوردار باشید ، احتمالاً به عفونت با کلستریدیوم دیفیسیل مبتلا نخواهید شد.
عفونت کلستریدیوم دیفیسیل چگونه تشخیص داده می شود؟
پزشک شما برای تشخیص باید نمونه مدفوع را آزمایش کند. برای تأیید ممکن است به آزمایشات پیگیری نیاز باشد. پزشک شما ممکن است از روده بزرگ شما عکسبرداری با اشعه ایکس یا سی تی اسکن انجام دهد.
شما می توانید از نظرکلستریدیوم دیفیسیل مثبت باشید بدون اینکه هیچ علامتی داشته باشید که به آن کولونیزه شدن گفته می شود. برخی از افراد ناقل هستند اما عفونت ندارند. یک نتیجه مثبت آزمایش به همراه علائم نشان می دهد که شما یک عفونت فعال کلستریدیوم دیفیسیل دارید.
آیا می توان از عفونت کلستریدیوم دیفیسیل پیشگیری یا جلوگیری می شود؟
عفونت با کلستریدیوم دیفیسیل مسری است. این باکتری ها می توانند ازفردی به فرد دیگر منتقل شوند. آنها همچنین مدت زیادی روی سطوحی مانند دستشویی و توالت ، تلفن و دکمه های درب زندگی می کنند. بهداشت مناسب می تواند در جلوگیری از باکتری به شما کمک کند.
اگر عفونت کلستریدیوم دیفیسیل دارید، قبل از غذا خوردن و بعد از استفاده از سرویس بهداشتی ، دستان خود را با آب و صابون بشویید. برای تمیز کردن سطوحی که ممکن است لمس کرده باشید ، از یک محصول مبتنی بر سفید کننده کلر استفاده کنید تا از انتقال عفونت به دیگران جلوگیری شود. تقریباً از هر 5 نفر که به عفونت کلستریدیوم دیفیسیل مبتلاست 1 تفر دوباره مبتلا خواهد شد.
درمان عفونت کلستریدیوم دیفیسیل
اگر هنگام شروع علائم آنتی بیوتیک مصرف می کنید ، احتمالاً پزشک از شما می خواهد که مصرف آن را قطع کنید. در صورت ابتلا به اسهال شدید ، پزشکان شما را از نظر کم آبی رصد می کنند. حدود 25٪ بیماران 2 تا 3 روز پس از قطع آنتی بیوتیک (عامل زمینه ساز عفونت) ، شروع به بهبود می کنند.
برای موارد شدید ، پزشک ممکن است یک دوره 10 روزه آنتی بیوتیک (همچون مترونیدازول یا وانکومایسین) را برای شما تجویز کند که اثربخشی آن در درمان کلستریدیوم دیفیسیل اثبات شده است. پس از 72 ساعت از شروع مصرف دارو باید بهبود یابید ، اگرچه ممکن است اسهال ادامه یابد. در حدود 15 تا 35 درصد موارد ، دور دوم آنتی بیوتیک مورد نیاز است.
در حالی که بهبود می یابید ، مایعات زیادی بنوشید تا مایعاتی که بدن شما به دلیل اسهال از دست داده جایگزین شود. از مصرف محصولات شیر و غذاهایی که حاوی آرد گندم هستند یا فیبر زیادی دارند ، خودداری کنید. دستگاه گوارش شما ممکن است برای چند روز به آنها حساس باشد.
زندگی با عفونت کلستریدیوم دیفیسیل
اگر عفونت شما بدتر شود ، ممکن است دچار کم آبی شوید یا نتوانید مدفوع دفع کنید. در موارد نادر ،کلستریدیوم دیفیسیل می تواند منجر به سپسیس (عفونت خون تهدید کننده زندگی) یا سوراخ شدن در روده شود.
اگر اسهال دارید و فکر می کنید می تواند ناشی از کلستریدیوم دیفیسیل باشد ، قبل از استفاده از داروی ضد اسهال با پزشک خود مشورت کنید. این داروها می توانند عفونت شما را بدتر کنند.
برخی از پروبیوتیک ها یا "باکتری های خوب" ممکن است به جلوگیری از تکرار عفونت کمک کنند. قبل از مصرف هرگونه مکمل با پزشک خود صحبت کنید. آنها می توانند دستور دهند که چه چیزی همراه با آنتی بیوتیک مصرف شود.
سوالاتی که می توانید از پزشک خود بپرسید
اخیراً دستورالعملهای مربوط به تشخیص و درمان عفونت کلستریدیوم دیفیسیل به روز شده است.
عوامل خطر شامل تماس اخیر با مراکز بهداشتی درمانی یا آنتی بیوتیک ها ، به ویژه کلیندامایسین است.
عفونت کلستریدیوم دیفیسیل با طیف وسیعی از علائم ، از اسهال خفیف یا متوسط تا بیماری شدید همراه با کولیت کاذب غشایی ، ایلئوس روده بزرگ ، مگاکولون سمی ، سپسیس یا مرگ مشخص می شود.
عفونت کلستریدیوم دیفیسیل در بیمارانی که ملین مصرف نمی کنند و سه بار یا بیشتر مدفوع شل (بدون توجیه) در 24 ساعت دارند باید مورد توجه قرار گیرد.
آزمایش در این بیماران باید با آزمایشات ایمونواسی آنزیمی برای گلوتامات دهیدروژناز و سموم A و B یا آزمایش سنجش اسید نوکلئیک آغاز شود.
در کودکان بالای 12 ماه ، آزمایش فقط برای کسانی که اسهال طولانی مدت و عوامل خطر دارند توصیه می شود.
درمان بستگی به این دارد که آیا این اپیزود یک عفونت اولیه / یا عود بیماری است و همچنین به شدت عفونت مبتنی بر شمارش گلبول های سفید خون ، سطح کراتینین سرم و سایر علائم و نشانه های بالینی بستگی دارد.
برای عفونت خفیف کلستریدیوم دیفیسیل در آغاز، وانکومایسین خوراکی یا فیداکسومایسین خوراکی توصیه می شود.
مترونیدازول دیگر به عنوان درمان خط اول برای بزرگسالان توصیه نمی شود.
پیوند (میکروبیوتای) مدفوع یک گزینه درمانی معقول و با احتمال بهبودی بالا در بیمارانی است که چندین دوره مکرر عفونت داشته اند و حداقل برای سه دوره از آنها آنتی بیوتیک درمانی مناسب دریافت کرده اند.
تجویز منطقی آنتی بیوتیک ها، استراتژی اصلی برای کاهش میزان عفونتکلستریدیوم دیفیسیل است.
در حالت معمولی یا عفونت بومی ، دست ها باید با آب و صابون یا یک محصول حاوی الکل تمیز شوند ، اما در هنگام همه گیری آب و صابون برتر است.
انجمن بیماری های عفونی استفاده از پروبیوتیک ها را برای پیشگیری از عفونت کلستریدیوم دیفیسیل توصیه نمی کند.
توصیه های کاربردی کلیدی
سطح شواهد
توصیه های برگزیده
رشد سالم هنگامی رخ می دهد که عوامل خطر نوجوان کمتر شده و عوامل پشتیبان بیشتر شوند.
وقتی جوانان احساس ارزشمندی ، قدرت و ایجاد روابط اجتماعی سالم می كنند توسعه سالم تشویق می شود.
تهدیدهای مربوط به سلامتی نوجوانان معمولاً ناشی از تجارب و فشارهای روانی - اجتماعی است. لیستی از سابقه روانی – اجتماعی شامل نقاط قوت شخصی ، مدرسه ، خانه ، فعالیتها ، مواد مخدر ، احساسات / غذا خوردن ، جنسیت ، ایمنی برای تسهیل جمع آوری تاریخچه روانشناختی اجتماعی ضروری است که بر نقاط قوت در تجربه زندگی یک جوان تأکید دارد ، نه اینکه فقط روی خطرها تمرکز کند که ممکن است سبب احساس شرم شود.
از آنجا که نوجوانان در صورت اطمینان از محرمانه بودن بیشتر به مراقبت های بهداشتی مراجعه می کنند و اطلاعات حساس را به اشتراک می گذارند ، پزشکان باید مرتباً غربالگری و مشاوره محرمانه ارائه دهند.
هنگامی مدت زمان ویزیت محدود است ، خلاصه شرح حال روانشناختی بهتر است شامل عوامل استرس زای فعلی ، دسترسی به یک فرد معتمد و تحصیلات یا سابقه کار به عنوان پیش زمینه ای برای تندرستی باشد.
پزشکان باید برای جلوگیری از شروع مصرف دخانیات آموزش ببینند.
نوجوانان 12 سال یا بالاتر باید از نظر ابتلا به اختلال افسردگی اساسی تحت بررسی قرار گیرند و سامانه مطمئنی برای تشخیص ، درمان و پیگیری دقیق وجود داشته باشد.
نوجوانان با شاخص توده بدنی در صدک 95 یا بالاتر باید برای مداخلات رفتاری جامع معرفی شوند.
استفاده از کمربند ایمنی و اجتناب از حواس پرتی یا اختلال در رانندگی باید مورد بحث قرار گیرد.
پزشکان باید درباره سواد دیجیتال و تعیین مرزهای آنلاین و نمایش اطلاعات شخصی مشاوره دهند.
توصیه های کاربردی کلیدی
سطح شواهد